Przewód wirsunga nieposzerzony. Dwie dodatkowe śledziony śr. 7 mm przy trzewnej powierzchni śledziony oraz śr. 13 mm przy przedniej krawędzi narządu. Śledziona oraz nadnercza prawidłowe. Nerki położone typowo, wielkości prawidłowej, ulegają jednoczasowemu wzmocnieniu kontrastowemu, wapnionych złogów w nerkach brak. Rozlane krwawienie śródpęcherzykowe w przebiegu HIT typu II u pacjenta po przeszczepie serca z zatorowością płucną Wynik: "Guzek podopłucnowy segmentu 2 płuca prawego około 6 na 3 mm.Poza tym płuca bez zmian ogniskowych i śródmiąższowych.Pojedyncze węzły chłonne – przytchawiczne prawe do 10 mm.Nie wnękach nie widać powiększonych węzłów chłonnych Oskrzela główne i płatowe drożne". Lekarz zaleca kontrolę za 3 miesiące a ja wiem że Węzły chłonne śródpiersia i wnęk nie przekraczają w osi krótkiej 10 mm. WNIOSKI:Obraz szczytu prawego płuca przemawia za tbc.peracta. Guz dolnego płata prawego odpowiada na pierwszym miejscu obwodowemu rakowi oskrzela. Rozedma płuc,głównie lewego. Wykonano TKWR stwierdzając nieregularne obszary matowej szyby w płacie środkowym, w języczku oraz w segmentach podstawnych dolnych płatów z przewagą zmian po stronie lewej (ryc. 2, 2a). W badaniu bronchoskopowym (przez otwór tracheostomijny) oskrzela były o prawidłowym kształcie i przebiegu. Wykonano przezoskrzelową biopsję płuca. Zacienienie typu matowej szyby (typu mlecznego szkła) w RTG płuc Co oznacza: wynika ze zmniejszonej powietrzności pęcherzyków płucnych, jednakże z widocznym rysunkiem naczyniowym. Interpretacja: do głównych przyczyn matowej szyby można zaliczyć: niewielkie pogrubienie śródmiąższu płuc, niecałkowite wypełnienie płynem GiWw. Poniżej zamieściliśmy fragment artykułu. Informacja nt. dostępu do pełnej treści artykułu tutaj © Borgis - Postępy Nauk Medycznych 1/2016, s. 31-36 *Małgorzata Sobiecka Proteinoza pęcherzyków płucnych Pulmonary alveolar proteinosis I Klinika Chorób Płuc, Instytut Gruźlicy i Chorób Płuc, WarszawaKierownik Kliniki: prof. dr hab. med. Jan Kuś StreszczenieProteinoza pęcherzyków płucnych (ang. pulmonary alveolar proteinosis – PAP), zaliczana do „chorób sierocych”, charakteryzuje się gromadzeniem w pęcherzykach płucnych i końcowych oskrzelach lipidów i białek surfaktantu z upośledzeniem wymiany gazowej. Wyróżnia się trzy postaci PAP: wrodzoną, wtórną i autoimmunologiczną. Najczęściej występuje autoimmunologiczna PAP (90% przypadków), która spowodowana jest obecnością przeciwciał przeciwko czynnikowi stymulującemu kolonie granulocytów/makrofagów (GM-CSF).Choroba ma zmienny przebieg kliniczny, od spontanicznej remisji zmian do zgonu z powodu niewydolności oddechowej lub nakładającego się zakażenia. Tomografia komputerowa techniką wysokiej rozdzielczości (TKWR) ma istotne znaczenie w postępowaniu diagnostycznym u chorych na PAP, uwidaczniając charakterystyczny dla tej choroby obraz „kostki brukowej” (pogrubienie przegród międzyzrazikowych widoczne na tle obrazu matowej szyby) o geograficznym rozmieszczeniu zmian. Połączenie typowego obrazu klinicznego i radiologicznego w badaniu TKWR z dodatnim wynikiem barwienia płynu z płukania oskrzelowo-pęcherzykowego i wycinka z biopsji przezoskrzelowej płuc pozwala zazwyczaj ustalić pewne rozpoznanie PAP. Dodatkowo wysokie miano autoprzeciwciał w klasie IgG przeciwko GM-CSF jest wysoce czułym i specyficznym markerem choroby. Przez dekady standardowym leczeniem PAP było płukanie całych płuc. Nie wszyscy pacjenci odpowiadają jednak na to leczenie. W autoimmunologicznej postaci PAP zostały zaproponowane nowe metody leczenia, jak podanie GM-CSF podskórnie lub wziewnie, leczenie przeciwciałem anty-CD20 – rituximabem czy plazmaferezą. SummaryPulmonary alveolar proteinosis (PAP) is an “orphan lung disorder” characterized by accumulation of surfactant lipids and proteins in the alveoli and terminal airways with resultant impairment in gas exchange. There are three distinct clinical forms: hereditary, secondary and autoimmune. Autoimmune PAP accounts for the vast majority of cases (more than 90%) and is caused by autoantibodies to granulocyte-macrophage colony stimulating factor (GM-CSF).The condition has a variable clinical course from spontaneous resolution to respiratory failure and death due to disease progression or superimposed infection. The diagnosis of PAP may be strongly supported by high-resolution computed tomography (HRCT) of the chest, which reveals diffuse ground-glass opacification superimposed on septal thickening (“crazy paving”) with geographical distribution. A combination of typical clinical and imaging features with periodic acid-Schiff (PAS)-positive material on bronchoalveolar lavage and transbronchial biopsy is usually sufficient to provide a definitive diagnosis. In addition, a high titer of IgG anti-GM-CSF autoantibodies is highly sensitive and specific for the decades, the standard treatment of PAP has been whole lung lavage. However, not all patients respond to this treatment. Thus, in autoimmune PAP new treatment modalities, such as subcutaneous or inhaled GM-CSF, the CD20 antibody – rituximab, and plasmapheresis, have been proposed. WSTĘP Proteinoza pęcherzyków płucnych (ang. pulmonary alveolar proteinosis – PAP), po raz pierwszy opisana w 1958 roku przez trzech patologów, jest zaliczana do „chorób sierocych” i charakteryzuje się nieprawidłowym gromadzeniem w świetle pęcherzyków płucnych i dystalnych dróg oddechowych fosfolipidów i białek surfaktantu, co prowadzi do zaburzeń wymiany gazowej, a czasami niewydolności oddechowej (1, 2). PAP obejmuje niejednorodną pod względem patogenezy, przebiegu klinicznego, rokowania i możliwości leczenia grupę schorzeń. Obecnie uznaje się, że można ją podzielić na dwie kategorie: autoimmunologiczną PAP (dawniej zwaną samoistną), stanowiącą około 90% wszystkich przypadków PAP, i nieautoimmunologiczną PAP, w której wyróżniamy postać wtórną i wrodzoną (3). Postać wtórna PAP stanowi mniej niż 10% przypadków i rozwija się głównie u dorosłych w przebiegu schorzeń hematologicznych (zespół mielodysplastyczny, białaczka, chłoniak czy szpiczak), przewlekłych zakażeń (Pneumocystis jiroveci lub cytomegalovirusem – CMV), pod wpływem stosowanych leków (chlorambucyl, busulfan, amiodaron, imatinib, leflunomid) lub w wyniku ekspozycji na pyły metali (aluminium, tytan, indium), pyły nieorganiczne (krzemionka, talk, cement) lub organiczne (włókna celulozy, trociny) (2). Znacznie rzadziej występuje postać wrodzona (ok. 2% przypadków), rozwijająca się u dzieci, spowodowana mutacjami w genach kodujących białka surfaktantu, podjednostki α lub β receptora dla czynnika wzrostu kolonii makrofagów/granulocytów (ang. granulocyte-macrophage colony-stimulating factor – GM-CSF) lub genie kodującym białko transportujące lipidy ABCA3 (2). Autoimmunologiczna PAP jest najczęstszą postacią choroby, a jej patogeneza wiąże się z obecnością autoprzeciwciał przeciwko cytokinie GM-CSF i tej postaci zostanie poświęcona dalsza część artykułu. EPIDEMIOLOGIA Na podstawie obszernych opracowań dużych grup chorych i przekrojowych badań krajowych oszacowano zapadalność na PAP na ok. 0,36-0,49/milion osób, a chorobowość na 3,7-6,2/milion osób w populacji (4, 5). Pierwsze objawy choroby na ogół występują między 3. a 6. dekadą życia. Dwukrotnie częściej od kobiet chorują mężczyźni, a palacze papierosów (nawet do 79%) oraz osoby narażone na różne pyły stanowią istotny odsetek pacjentów (2). PATOGENEZA PAP jest spowodowana nadmiernym gromadzeniem się surfaktantu w świetle pęcherzyków płucnych. Surfaktant, będący mieszaniną fosfolipidów (90%) i towarzyszących białek surfaktantowych (hydrofobowych: SP-B i SP-C oraz hydrofilowych: SP-A i SP-D), syntetyzują i wydzielają pneumocyty typu II. Jego rola w płucach polega na zmniejszaniu napięcia powierzchniowego, co zapobiega zapadaniu się pęcherzyków płucnych i przesiąkaniu osocza z naczyń włosowatych do światła pęcherzyków (2). Surfaktant odgrywa także rolę w odpowiedzi obronnej w płucach poprzez zdolność białek SP-A i SP-D do opsonizacji i bezpośredniego niszczenia patogennych drobnoustrojów. Dzięki zrównoważonej produkcji i usuwaniu surfaktantu utrzymywana jest homeostaza. Pneumocyty typu II i makrofagi pęcherzykowe odgrywają istotną rolę w wychwycie, degradacji, recyklingu i usuwaniu surfaktantu (2). W patogenezie PAP kluczową rolę przypisuje się cytokinie GM-CSF, która jest niezbędna do końcowego dojrzewania makrofagów i usuwania przez nie surfaktantu (3, 6). Duży postęp w badaniach nad patogenezą PAP dokonał się w 1994 roku, kiedy to przypadkowo odkryto, że u myszy pozbawionych genu kodującego GM-CSF spontanicznie rozwija się schorzenie podobne do PAP (3, 6). Ponadto dowiedziono, że patologiczne zmiany w płucach przypominające PAP można usunąć, przywracając działanie GM-CSF poprzez miejscowe podanie zewnątrzpochodnego GM-CSF, odtworzenie brakującego genu czy przeszczepienie szpiku. W kolejnych latach wykryto w surowicy i w płynie z płukania oskrzelowo-pęcherzykowego (ang. bronchoalveolar lavage – BAL) chorych na tzw. „samoistną” postać PAP przeciwciała neutralizujące przeciwko GM-CSF, które powodowały zaburzenie czynności GM-CSF i jego względny niedobór, prowadząc do zaburzenia funkcji makrofagów pęcherzykowych (2, 3). W postaci wrodzonej i nabytej PAP nie stwierdzono tych przeciwciał. Ponadto w ostatnim czasie wykazano, że przeniesienie wysokooczyszczonych przeciwciał anty-GM-CSF od chorych na „samoistną” postać PAP zdrowym naczelnym odtworzyło cechy patologiczne choroby (3). Wszystkie powyższe dane sugerują, że „samoistna” postać PAP jest nabytą chorobą autoimmunologiczną, w której rozwoju biorą udział przeciwciała skierowane przeciwko GM-CSF. Obraz kliniczno-radiologiczny Objawy choroby są niecharakterystyczne. Najczęściej chorzy zgłaszają stopniowo narastającą duszność wysiłkową i przewlekły nieproduktywny kaszel (39-79%), znacznie rzadziej osłabienie, stany podgorączkowe, utratę masy ciała. Przebieg bezobjawowy obserwuje się u ok. 1/3 chorych, a schorzenie zostaje wykryte w oparciu o rutynowo wykonywane badania radiologiczne (4, 5). W badaniu fizykalnym najczęściej stwierdza się trzeszczenia na szczycie wdechu (50%), obecność palców pałeczkowatych (29-40%) i sinicę (20%) (2, 4, 5). Skąpoobjawowy przebieg choroby często prowadzi do kilkumiesięcznego lub kilkuletniego opóźnienia w ustaleniu rozpoznania, jak również zwraca uwagę dysproporcja między nasileniem zmian w badaniach radiologicznych a łagodnymi objawami klinicznymi. Radiogram klatki piersiowej zazwyczaj pokazuje obustronne, symetryczne zagęszczenia pęcherzykowe, o największym nasileniu zmian w obszarach przywnękowych, co czasami przypomina „obraz skrzydeł motyla” spotykany w obrzęku płuc (ryc. 1). Jednak nie stwierdza się innych radiologicznych cech lewokomorowej niewydolności serca, jak powiększenie sylwetki serca, linie Kerleya B czy obecność płynu w jamach opłucnowych. Rzadziej obserwuje się niesymetryczne lub wręcz jednostronne rozmieszczenie zmian, jak również niejednolite, plamiste rozmieszczenie zmian rozsianych (2, 7). Ryc. 1. Radiogram kobiety chorej na proteinozę pęcherzyków płucnych. Obustronne i symetryczne zagęszczenia pęcherzykowe o największym nasileniu w płatach górnych i środkowych płuc Tomografia komputerowa techniką wysokiej rozdzielczości (TKWR) ma istotne znaczenie w postępowaniu diagnostycznym u chorych na PAP. Obraz zmian jest na tyle charakterystyczny, chociaż nie patognomiczny, że powinien skłonić do oceny płynu z płukania oskrzelowo-pęcherzykowego pod kątem PAP. W badaniu TKWR najczęściej obserwujemy obszary matowej szyby, o geograficznej dystrybucji zmian, obraz zmian siateczkowatych, czasami zagęszczenia miąższowe (na ogół bez bronchogramu powietrznego). Zmiany siateczkowate, imitujące pogrubiałe przegrody międzyzrazikowe, nakładają się na obszary matowej szyby, dając obraz tzw. „kostki brukowej”, charakterystyczny dla PAP (ryc. 2). Podobny obraz „kostki brukowej” może występować w innych schorzeniach, takich jak kardiogenny obrzęk płuc, krwawienie do pęcherzyków płucnych, zakażenia układu oddechowego (pneumocystoza), zewnątrzpochodne lipidowe zapalenie płuc, niektóre podtypy raka płuc (2, 7). Ryc. 2. TKWR chorej na proteinozę pęcherzyków płucnych. Widoczne zmiany rozsiane o geograficznej dystrybucji pod postacią ognisk matowej szyby zlokalizowanych wśród jednorodnie pogrubiałych przegród tworzących obraz „kostki brukowej” W badaniach laboratoryjnych najczęściej obserwuje się podwyższone stężenie dehydrogenazy kwasu mlekowego (LDH), antygenu karcinoembrionalnego (CEA), białek surfaktantu SP-A, SP-B i SP-D. Zarówno w surowicy, jak i w BAL-u stwierdza się wyraźny wzrost stężenia mucynopodobnej glikoproteiny KL-6, który koreluje z ciężkością choroby (7). Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp. Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod. Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim. Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji. Opcja #1 19 zł Wybieram dostęp do tego artykułu dostęp na 7 dni uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony Opcja #2 49 zł Wybieram dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów dostęp na 30 dni najpopularniejsza opcja Opcja #3 119 zł Wybieram dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów dostęp na 90 dni oszczędzasz 28 zł Piśmiennictwo 1. Rosen SH, Castelman B, Liebow AA et al.: Pulmonary alveolar proteinosis. N Engl J Med 1958; 258: 1123-1142. 2. Wang T, Lazar CA, Fishbein M, Lynch JP: Pulmonary alveolar proteinosis. Semin Respiro Crit Care Med 2012; 33: 498-508. 3. Leth S, Bendstrup E, Vestergaard H, Hilberg O: Autoimmune pulmonary alveolar proteinosis: Treatment options in year 2013. Respirology 2013; 18: 82-91. 4. Seymour JF, Presneill JJ: Pulmonary alveolar proteinosis. Progress in the first 44 years. Am J Respir Crit Care Med 2002; 166: 215-235. 5. Inoue Y, Trapnell BC, Tazawa R et al.: Characteristics of a large cohort of patients with autoimmune pulmonary alveolar proteinosis in Japan. Am J Respir Crit Care Med 2008; 177: 752-762. 6. Ben-Dov I, Segel MJ: Autoimmune pulmonary alveolar proteinosis: clinical course and diagnostic criteria. Autoimmunoty Reviews 2014; 13: 13-17. 7. Borie R, Danel C, Debray M-P et al.: Pulmonary alveolar proteinosis. Eur Respir Rev 2011; 20: 98-107. 8. Bonella F, Bauer PC, Griese M et al.: Pulmonary alveolar proteinosis: new insights from a single-center cohort of 70 patients. Respir Med 2011; 105: 1908-1916. 9. Trapnell BC, Uchida K: Pulmonary alveolar proteinosis. Eur Respiro Mon 2009; 46: 208-224. 10. Ramirez-Rivera J, Schulz RB, Dutton RE: Pulmonary alveolar proteinosis: a new technique and rational for treatment. Arch Intern Med 1963; 112: 419-431. 11. Kavuru MS, Malur A, Marshall I et al.: An open-label trial of rituximab therapy in pulmonary alveolar proteinosis. Eur Respiro J 2011; 38: 1361-1367. Zapalenie płuc w COVID-19, chorobie spowodowanej zakażeniem koronawirusem SARS-CoV-2, jest niespecyficzne - podkreślają radiolodzy. Chińscy i amerykańscy radiolodzy rozpoznawali COVID-19, chorobę wywoływaną przez koronawirusa SARS-CoV-2, na podstawie skanów zrobionych tomografem komputerowym. W znakomitej większości przypadków nie mieli problemu z odróżnieniem COVID-19 od innych przypadków wirusowego zapalenia płuc. Wyniki opublikowano na stronie Radiological Society of North America (RSNA).COVID-19 a zapalenie płuc: częściej miało rozkład obwodowy (80% vs 57%); częściej występował obraz mlecznej szyby (91% vs 68%), wskazujący na gęsty śluz w płucach; częściej występowało drobne zmętnienie siatkowe (56% vs 22%); częściej obserwowano pogrubienie naczyń (59% vs 22%); rzadziej miało rozkład centralny + obwodowy (14% vs 35 %); rzadziej obserwowano wysięk opłucnowy (4,1% vs 39%); rzadziej występowało powiększenie węzłów chłonnych (2,7% vs 10,2%). Co koronawirus robi z płucami: Z kolei lekarze z Hongkongu poinformowali, że u 2-3 pacjentów na 12 po wyleczeniu z COVID-19 zaobserwowano spadek wydolności płuc o 20-30 proc. Uspokajają jednak, że pacjenci mogą wykonywać ćwiczenia aerobowe, takie jak pływanie, żeby poprawić wydolność niepokoi fakt, że u 9 z 12 pacjentów po wyleczeniu wciąż miejscami dostrzegalny był obraz mlecznej szyby, co oznacza, że konieczne są dokładne badania nad długofalowymi skutkami COVID-19. Źródło: FB Bing Tips Melatonina jest hormonem wytwarzanym w mózgu przez szyszynkę. Poziom melatoniny, podobnie jak wielu innych hormonów podlega regulacji dobowej. Produkcja melatoniny zaczyna rosnąć około godziny i osiąga swój szczyt w nocy, spada do najniższego poziomu rano. Melatonina jest najlepiej znana jako regulator snu, ale należy pamiętać o jej roli w funkcjonowaniu naszego układu odpornościowego. Czy przez całe życie mamy taki sam poziom melatoniny i innych hormonów? Od wielu dziesięcioleci znamy różnice w wydzielaniu wielu hormonów i enzymów w zależności od wieku. Panie zmagają się wraz z upływem czasu z obniżonym poziomem hormonów płciowych i często sięgają po hormonalną terapię zastępczą. Takie pacjentki najczęściej trafiają do pana doktora Piotra Czempińskiego, ginekologa współpracującego z Happy Clinic. Poziom melatoniny również spada wraz z wiekiem. Osoby starsze mają ponad 10-krotnie niższy poziom melatoniny niż dzieci. Co ma wspólnego sen z odpornością? Za dobry i spokojny sen odpowiada poziom melatoniny: hormonu szyszynki, którego wydzielanie rośnie po zmroku, dzięki melatoninie możemy zasnąć. W czasach, kiedy ciągle dopada nas stres, jakość snu jest ogromnie ważna. Prawidłowy sen to także prawidłowe działanie naszego układu odpornościowego. Lekarze w Happy Clinic i lekarze na całym świecie już od lat obserwują, że pacjenci, którzy śpią świetnie, w okresie jesienno-zimowym sporadycznie mają infekcje wirusowe i bakteryjne. Po prawie 30 latach pracy w klinikach, poradniach, na wizytach domowych, zdecydowanie zgadzam się z naukowcami, którzy udowodnili, ze liczba infekcji u ”wyspanych’’ zmniejsza się nawet 5 krotnie. Melatonina jest bardzo silnym antyoksydantem i ma potwierdzone działanie przeciwzapalne. Melatonina wpływa na produkcję cytokin, czyli białek, które są białkami sygnałowymi pochodzącymi z naszego układu odpornościowego. Cytokiny wpływają na wszystkie komórki organizmu. Niektóre z cytokin mają działanie przeciwzapalne, inne cytokiny nasilają stan zapalny. Melatonina obniża produkcję cytokin wywołujących stan zapalny. Jakie zmiany zapalne wywołuje infekcja nowym koronawirusem? Odpowiedź zapalna w przypadku zakażenia koronawirusem jest bardzo specyficzna. Zakażona komórka w reakcji na infekcję rozpoczyna proces samozniszczenia. Rozpoczyna się apoptoza (programowana śmierć komórki), w przypadku zakażenia nowym koronawirusem, komórka umiera znacznie szybciej niż w czasie normalnej apoptozy i stan zapalny jest wielokrotnie większy niż w przypadku innych zakażeń wirusowych. Ten proces nazywamy w języku medycznym pyroptozą, w zainfekowanych koronawirusem komórkach pojawia się bardzo silny stan zapalny, bardzo niekorzystny dla przebiegu wirusowego zapalenia płuc w przebiegu choroby COVID-19. Tak silne zapalenie odpowiedzialne jest za gwałtowne rozprzestrzenianie się zmian w płucach, a odpowiadają za to “czujniki’’ naszego układu odpornościowego inflammosomy. Melatonina jest inhibitorem infammosomów i łagodzi objawy zakażenia koronawirusem. Czy melatonina działa przeciwwirusowo? Oczywiście odpowiedź jest złożona, melatonina w sposób pośredni działa przeciwwirusowo. Hormon szyszynki zwiększa poziom przeciwzapalnej interleukiny-10 i zmniejsza wydzielanie cytokin prozapalnych, TNF-α, IL-1β, IL-6 i IL-8. Melatonina wiąże wolne rodniki tlenowe, które również prowadzą do zapalenia. Bardzo ważne jest abyśmy wszyscy, lekarze i pacjenci zdali sobie sprawę, ze działa ona 10-krotnie silniej niż powszechnie stosowana witamina C. Witamina C wiąże jeden rodnik tlenowy, melatonina wiąże ich aż 10, dlatego jej działanie zmniejszające stres oksydacyjny jest tak silne. Jak dbać o prawidłowy sen? Utrzymuj prawidłowy harmonogram snu. Dbaj o regularne pory snu regularnym i czuwania. Postaraj się spać minimum 8 godzin. Unikaj ekspozycji na sztuczne światło w nocy. Niski poziom światła pozwala organizmowi wytwarzać więcej melatoniny. Nigdy nie zasypiaj przy laptopie i telewizorze. Stwórz sobie wygodne miejsce do spania. Sypialnia powinna być chłodna, ciemna i tak cicha, jak to tylko możliwe. Nie ćwicz i nie jedz bezpośrednio przed snem, unikaj sytuacji i rozmów, które mogą wytrącić Cię z równowagi. Znajdź czas dla siebie: weź kąpiel, medytuj, posłuchaj relaksującej muzyki, zastosuj uspokajające i relaksujące techniki oddechowe Jakie dawki melatoniny możemy stosować? W profilaktyce zakażenia koronawirusem u osób powyżej 50 roku życia, należy stosować takie dawki melatoniny, które pozwolą na uzupełnienie poziomu melatoniny do normy u młodzieży. To jest dawka około 3-6 mg melatoniny godzinę przed snem. Obecnie dysponujemy już wstępnymi wynikami badań klinicznych, w których pacjentom z zapaleniem płuc w przebiegu COVID 19 stosowano dawki melatoniny od 35-80 mg. Wyniki badań płuc w tomografii komputerowej wysokiej rozdzielczości są imponujące, obraz “matowej szyby’’ w płucach znika po terapii melatoniną we wspomnianych wyżej dawkach. Każda terapia melatoniną o osób o łagodnym, umiarkowanym i lekkim przebiegu choroby COVID-19 powinna być prowadzona przez lekarza, który zaleci pacjentowi wszystkie niezbędne składniki terapii i uwzględni przeciwwskazania do stosowania melatoniny i jej interakcje z innymi środkami zażywanymi przez pacjenta. Informacje ze świata nauki i medycyny zebrała Iwona Manikowska z Happy Clinic. Źródła: International Reviews of Immunology 2020;39(4):153-162 Koronawirus SARS-CoV-2, podobnie jak inne wirusy atakujące układ oddechowy, może prowadzić do śródmiąższowego zapalenia płuc. Na podstawie doświadczeń pierwszych krajów zmagających się z epidemią SARS-CoV-2 udało się określić, typowy dla COVID-19 (ang. Coronavirus Disease 2019), obraz zmian zapalnych w płucach obserwowanych w badaniu tomografii komputerowej. W ostatnich tygodniach pojawiły się doniesienia o przydatności badania ultrasonograficznego w rozpoznawaniu i monitorowaniu zmian zapalnych w płucach u pacjentów z COVID-19. Okazało się również, że objawy radiologiczne (zarówno w badaniu TK, jak i w badaniu usg) mogą wyprzedzać ostre objawy kliniczne związane z Jeśli zaczynasz naukę ultrasonografii płuc, przed dalszą lekturą zapoznaj się z prawidłowym obrazem płuc w badaniu zapalenia płuc w przebiegu COVID-19SARS-CoV-2 przyczynia się do rozwoju śródmiąższowego zapalenia wczesnym etapie choroby widoczny jest obrzęk przestrzeni międzypęcherzykowej w płucach, następnie pojawia się bogatobiałkowy wysięk do światła pęcherzyków. W dalszym etapie choroby, w wyniku zmian zapalnych obejmujących pneumocyty, dochodzi do ich martwicy i złuszczania. U części pacjentów nasilony proces chorobowy prowadzi do zespołu ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). W fazie zdrowienia mogą być obserwowane procesy włóknienia płuc. Taki przebieg choroby powoduje stopniowe pojawianie się nowych zmian w obrazie ultrasonograficznym w następującej kolejności:zespoły śródmiąższowe (linie B7) – świadczą o obrzęku przestrzeni międzypęcherzykowejzespoły śródmiąższowo-pęcherzykowe (linie B3) i obszary tzw. białego płuca – świadczą o obecności wysięku do pęcherzyków płucnychpodopłucnowe konsolidacje – dalsza progresja zmian zapalnychnierówny zarys linii opłucnej – widoczny głównie w procesach włóknieniaW większości przypadków zmiany zapalne w płucach u pacjentów z COVID-19 pojawiają się w obwodowych partiach płuc, co sprawia, że są możliwe do uwidocznienia w badaniu śródmiąższowyzespół śródmiąższowy (linie B7) to liczne, położone obok siebie artefakty linii B, między którymi odległość jest nie mniejsza niż 7mm. Uważa się, że za powstawanie obrazu zespołu śródmiąższowego odpowiada gromadzenie się wolnego płynu w przegrodach międzypłacikowych i międzypęcherzykowych płuc. Średnia odległość dzieląca przegrody międzypłacikowe w płucach człowieka wynosi około 7mm, stąd występujące dość... More (linie B7zespół śródmiąższowy (linie B7) to liczne, położone obok siebie artefakty linii B, między którymi odległość jest nie mniejsza niż 7mm. Uważa się, że za powstawanie obrazu zespołu śródmiąższowego odpowiada gromadzenie się wolnego płynu w przegrodach międzypłacikowych i międzypęcherzykowych płuc. Średnia odległość dzieląca przegrody międzypłacikowe w płucach człowieka wynosi około 7mm, stąd występujące dość... More). Obraz płuc u pacjenta z wirusowym zapaleniem płuc. Głowica śródmiąższowo-pęcherzykowyzespół śródmiąższowo-pęcherzykowy zespół śródmiąższowo-pęcherzykowy (linie B3) to liczne, ułożone w odległości mniejszej niż 3mm lub zlewające się ze sobą artefakty linii B. Uważa się, że za obraz ten odpowiada obecność płynu w pęcherzykach płucnych i przestrzeniach międzypęcherzykowych (średnia odległość między pęcherzykami płucnymi w płucach nie przekracza 3mm). Zlewające się ze... More (linie B3zespół śródmiąższowo-pęcherzykowy zespół śródmiąższowo-pęcherzykowy (linie B3) to liczne, ułożone w odległości mniejszej niż 3mm lub zlewające się ze sobą artefakty linii B. Uważa się, że za obraz ten odpowiada obecność płynu w pęcherzykach płucnych i przestrzeniach międzypęcherzykowych (średnia odległość między pęcherzykami płucnymi w płucach nie przekracza 3mm). Zlewające się ze... More). Widoczne są liczne, przylegające do siebie artefakty linii B. Głowica zmian w płucach w badaniu usg u pacjentów z COVID-19Wspomniany powyżej proces rozwoju zmian zapalnych w płucach powoduje występujące kolejno po sobie zmiany obserwowane w badaniu usg:1. Początkowa faza choroby (przed wystąpieniem objawów klinicznych). W badaniu usg mogą już być widoczne, głównie w segmentach przypodstawnych obu płuc, pojedyncze zespoły śródmiąższowe (linie B7) i śródmiąższowo-pęcherzykowe (linie B3). W badaniu TK zmianom tym odpowiadają położone obwodowo zmiany o charakterze matowej szyby (ang. ground-glass opacity).2. Wczesne stadium choroby (1-4 doba od początku objawów klinicznych). Pojawiają się kolejne zespoły śródmiąższowe i śródmiąższowo-pęcherzykowe obejmujące większą powierzchnię płuc. Obrazowi temu może towarzyszyć obraz nierównej i pozaciąganej linii opłucnej. Lokalnie możliwe jest pojawianie się pierwszych, niewielkich, podopłucnowych obszarów konsolidacji miąższu. Zmianom tym w badaniu TK odpowiadają nacieki o charakterze matowej szyby (ang. ground-glass opacity) i kostki brukowej (ang. crazy-paving pattern).3. Progresja choroby (5-8 doba). Pojawiają się liczne obszary tzw. białego płuca (zlewające się ze sobą artefakty linii B), zwiększa się ilość podopłucnowych obszarów konsolidacji miąższu. Linia opłucnej może być nierówna, z cechami pogrubienia i przerwania jej Szczyt choroby (9-13 doba). Nasilenie zmian o charakterze konsolidacji i obszarów tzw. białego płuca. Obraz obu płuc może (zwłaszcza u pacjentów wymagających tlenoterapii i/lub sztucznej wentylacji) przypominać obraz płuc w ARDS. U pacjentów z COVID-19, w odróżnieniu od klasycznego obrazu ARDS, rzadko obserwuje się wolny płyn w jamach opłucnej. Jeśli występuje wolny płyn, to zazwyczaj w niewielkiej Zdrowienie (>14 doby). Stopniowe ustępowanie zmian w kolejności odwrotnej do ich pojawiania się: ustępowanie obszarów konsolidacji, obszarów białego płuca, zespołów śródmiąższowo-pęcherzykowych i śródmiąższowych, ze stopniowo pojawiającymi się artefaktami linii A. U części pacjentów po wyzdrowieniu mogą być widoczne cechy włóknienia płuc pod postacią nierównej i odcinkowo pogrubiałej linii opłucnej z drobnymi (średnicy 1-3mm) zmianami podopłucnowymi oraz liczniejszymi artefaktami linii B, Z i z wirusowym zapaleniem płuc. Widoczne są liczne, rozsiane artefakty linii B, nierówny zarys linii opłucnej i drobne, podopłucnowe obszary objętość wolnego płynu w jamie opłucnowej oraz liczne artefakty linii B i podopłucnowe konsolidacje widoczne u pacjenta z wirusowym zapaleniem z ciężkim, śródmiąższowym zapaleniem płuc w przebiegu infekcji wirusowej. Widoczny jest obraz białego płuca (liczne, zlewające się ze sobą artefakty linii B) oraz drobne, podopłucnowe obszary konsolidacji z ciężkim, śródmiąższowym zapaleniem płuc w przebiegu infekcji wirusowej. Obraz z głowicy liniowej. Widoczne są cechy „białego płuca” oraz podopłucnowe obszary konsolidacji miąższu z powietrznym bronchogramem. Zwraca uwagę brak wolnego płynu w jamie opłucnej, mimo typowego dla ARDS obrazu klinicznego i Większość zmian zapalnych w płucach u pacjentów z COVID-19 lokalizuje się obwodowo. W początkowej fazie choroby zmiany widoczne są głównie w przypodstawnych partiach U części pacjentów zakażonych SARS-CoV-2 istnieje możliwość uwidocznienia w badaniu TK i USG pierwszych zmian patologicznych w płucach na krótko przed wystąpieniem objawów Zmiany obserwowane w płucach u pacjentów z COVID-19 mają charakter zmian śródmiąższowych i pojawiają się w następującej kolejności:zespoły śródmiąższowezespoły śródmiąższowo-pęcherzykowe obszary białego płucapodopłucnowe obszary konsolidacji miąższu płucnego4. Powyższe zmiany mogą występować jednoczasowo, obejmując coraz większą powierzchnię Wolny płyn w jamach opłucnej jest rzadko opisywanym objawem u pacjentów z COVID-19. Zazwyczaj widoczna jest niewielka obbjętość wolnego W fazie zdrowienia obserwuje się ustępowanie zmian w odwrotnej kolejności, aż do pojawiania się artefaktów linii A w miejscu pionowych artefaktów i obszarów U części pacjentów w fazie zdrowienia widoczne są cechy włóknienia płuc pod postacią nierównej, pogrubiałej opłucnej z liczniejszymi artefaktami linii B, Z i że większość zmian zapalnych w płucach u pacjentów z COVI-19 lokalizuje się obwodowo, wykonując badanie usg zawsze należy brać pod uwagę niemożność uwidocznienia zmian, które nie przylegają do opłucnej. Obraz radiologiczny zawsze musi być interpretowany w odniesieniu do stanu klinicznego D, Piano A, Raffaelli F, Bonadia N, de Gaetano Donati K, Franceschi F. Point-of-Care Lung Ultrasound findings in novel coronavirus disease-19 pnemoniae: a case report and potential applications during COVID-19 outbreak. Eur Rev Med Pharmacol Sci. 2020 Mar;24(5): 2776-2780Peng, Q., Wang, X. & Zhang, L. Findings of lung ultrasonography of novel corona virus pneumonia during the 2019–2020 epidemic. Intensive Care Med (2020).Soldati G, Smargiassi A, Inchingolo R, Buonsenso D, Perrone T, Briganti DF, Perlini S, Torri E, Mariani A, Mossolani EE, Tursi F, Mento F, Demi L. Is there a role for lung ultrasound during the COVID-19 pandemic? J Ultrasound Med. 2020 Mar 20. fot. Adobe StockSpis treści: Objawy wczesnego raka płucWczesny rak płuca przebiega zazwyczaj bezobjawowo lub skąpobjawowo. Na początkowym etapie guz pierwotny rośnie i zwykle nie daje żadnych symptomów. Wtedy wykrywany jest najczęściej przypadkowo, na przykład podczas badania rentgenowskiego klatki piersiowej lub badania tomografii komputerowej przeprowadzanych z zupełnie innych wielu chorych dolegliwości sugerujące raka płuc są na tyle mało charakterystyczne, że pacjenci je lekceważą i nie zgłaszają się do lekarza. Bywa też, że choroba jest mylona z innymi płuca jest chorobą podstępną i przez bardzo długi czas jest niemy klinicznie, tzn. nie daje żadnych objawów. Większość wczesnych wykryć raka płuca to wykrycia przypadkowe, np. ktoś jedzie do sanatorium i wykonuje zdjęcie klatki piersiowej lub zmiana jest wykryta podczas innych badań. Pod tym względem rak płuca jest chorobą niezwykle niebezpieczną, ponieważ objawy przeziębieniowe, czyli kaszel, stan podgorączkowy pojawiają się dopiero wtedy, gdy choroba jest albo miejscowo zaawansowana, albo już uogólniona– wyjaśnia prof. dr hab. n. med. Adam Antczak, specjalista chorób płuc i chorób wewnętrznych. Najczęstsze objawy raka płucRak płuca, rosnąc, niszczy i nacieka okoliczne tkanki. Wystąpienie objawów z tym związanych zazwyczaj sygnalizuje, że nowotwór jest już nieoperacyjny. Najczęściej występującymi dolegliwościami są: kaszel lub zmiana jego rodzaju, krwioplucie, nawracające zakażenia dolnych dróg oddechowych, płatowe zapalenie płuc u osoby narażonej na zachorowanie (np. wieloletni palacze tytoniu), ból zlokalizowany w klatce piersiowej świadczący o naciekaniu jej ścian, duszność mogąca świadczyć o niedodmie płuca lub obecności wysięku w jamie opłucnej, chrypka świadcząca o naciekaniu nerwu krtaniowego wstecznego, utrudnienie połykania występujące przy naciekaniu przełyku, zespół żyły głównej dolnej, zespół Hornera, porażenie splotu barkowego, czyli zespoły objawów spowodowane przez naciekanie i ucisk na nerwy i naczynia w przypadku guza szczytu płuca, tzw. guza Pancoasta. fot. Adobe Stock, kolaż KaszelKaszel jest objawem najczęściej występującym u chorych na raka płuc i często trudnym do zdiagnozowania, ponieważ zwykle kojarzymy go z przeziębieniem czy grypą. Kiedy zatem powinien wzbudzić podejrzenia?Jeżeli chodzi o kaszel, to w infekcjach górnych dróg oddechowych zwykle trwa on krótko – do 3 tygodni. Kaszel trwający powyżej 8 tygodni powinien nas zaniepokoić i podlegać diagnostyce. Pacjent, który ma taki kaszel, powinien zostać zbadany przez lekarza i skierowany co najmniej na zdjęcie RTG klatki piersiowej– wyjaśnia prof. dr hab. n. med. Adam palaczy w zdecydowanej większości kaszel związany jest z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc. W takich przypadkach niepokojąca jest każda zmiana charakteru przykład zmiana z suchego porannego kaszlu na mokry z wykrztuszaniem krwistej wydzieliny, występujący w ciągu całego dnia. Taki stan bezwzględnie wymaga pilnej wizyty u lekarza i wykonania badania rentgenowskiego klatki pamiętać także, że część palaczy – bo przecież główną przyczyną raka płuca jest palenie papierosów – ma kaszel przewlekły, kaszle codziennie. W takim przypadku to, co powinno zaniepokoić osobę z kaszlem palacza, to zmiana charakteru kaszlu. Kaszel staje się bardziej intensywny, często z produktywnego kaszlu porannego zamienia się w całodzienny kaszel suchy, napadowy i bardziej intensywny.– wyjaśnia prof. dr hab. n. med. Adam najczęściej świadczy o większym zaawansowaniu nowotworu, jednak, jeśli wystąpi, zawsze jest wskazaniem do wykonania badania bronchoskopowego i rentgenowskiego klatki piersiowej. ChrypkaChrypka jest jednym z objawów raka płuc, często bagatelizowanym przez długi części rozrostu wewnątrz klatki piersiowej guzy mogą obejmować i naciekać nerw krtaniowy wsteczny lub uciskać ten nerw i wówczas dochodzi do chrypki – wyjaśnia prof. dr hab. n. med. Adam zwykle kojarzy nam się z infekcją – jeśli jednak nie mija po 2 czy 3 tygodniach, warto udać się do u kogoś, kto ma chorobę rozrostową w obrębie klatki piersiowej, to chrypa, która nie będzie mijać. Może się pojawić nagle, niemalże z dnia na dzień, ale to co dla niej specyficzne, to brak zmiennego charakteru. W badaniu laryngologicznym jest związana z porażeniem fałdów głosowych, zwykle jednostronnym. W chorobach nieżytowych chrypka nie będzie miała takiego podłoża– wyjaśnia prof. dr hab. n. med. Adam Antczak. Czy objawy raka płuc pojawiają się nagle?Niektóre symptomy raka płuc, takie jak kaszel, chrypa, stopniowa utrata masy ciała, stany podgorączkowe, także krwioplucie, pojawiają się nagle i nasilają się stopniowo. Wiele z nich przez długi czas może nie być rozpoznane jako objawy tego bowiem pamiętać, że symptomy raka płuca to szereg objawów wielonarządowych, o charakterze laryngologicznym czy neurologicznym, wiele też występuje ze strony układu kontrolować swoje zdrowie szeroko, a jeśli mamy jakieś wątpliwości co do stanu swojego zdrowia lub objawy o przedłużonym charakterze, szczególnie właśnie kaszel trwający ponad 8 tygodni, to powinniśmy mieć wykonane zdjęcie RTG klatki piersiowej. – mówi prof. dr hab. n. med. Adam Antczak. Jak nie pomylić zwykłej infekcji z rakiem płuc?Kaszel, chrypka czy zakażenia dolnych dróg oddechowych zwykle sugerują przeziębienie, dlatego początkowo objawy raka płuc mogą być leczone jak zwykła infekcja. Jak je od siebie odróżnić?Zwykłe przeziębienie czy zapalenie dróg oddechowych to choroba ostra, która pojawia się często z godziny na godzinę i charakteryzuje się objawami nieżytowymi takimi jak katar, ból gardła, kaszel, poczucie rozbicia. I zwykle szybko mija. W przypadku choroby nowotworowej płuca objawy mogą wprawdzie pojawić się znienacka, ale nie mijają. To nie jest choroba, która się pojawia i za kilka dni znika. Zdarza się również tak, że czasem pod maską cięższego zakażenia dróg oddechowych czy układu oddechowego, jakim jest zapalenie płuc, może kryć się rak płuca– mówi prof. dr hab. n. med. Adam zakażenia dolnych dróg oddechowych, zwłaszcza gdy przebiegają z zaburzeniem upowietrznienia części płuca, wymagają pilnej diagnostyki radiologicznej, gdyż mogą być spowodowane naciekiem zamykającym światło zapalenie płuc aktualnie nie występuje często, dlatego zwłaszcza w przypadku pacjentów narażonych na rozwój raka płuca, tzn. palaczy tytoniu, zawsze powinno być zweryfikowane pod kątem nowotworu. Objawy związane z przerzutami raka płucWystąpienie przerzutów raka płuc do innych narządów świadczy o bardzo zaawansowanym procesie nowotworowym. Objawy z tym związane odpowiadają zajętym przypadku najczęstszych przerzutów do kości są to bóle kostne i złamania patologiczne, w przypadku przerzutów do mózgu różnorodne objawy neurologiczne, w wątrobie powodują bóle brzucha, nudności, swoją szafę o nowe ubrania i akcesoria. Sprawdź rabaty na bonprix wyprzedaże Zespoły paraneoplastyczneW przypadku raka płuc często dochodzi do rozwoju tzw. zespołów paraneoplastycznych (paranowotworowych), czyli zespołów objawów związanych z występowaniem nowotworu, ale nie bezpośrednio z jego działaniem. Mają one związek z wytwarzaniem przez guz substancji hormonalnie takich objawów możemy zaliczyć artykułu pierwotnie została opublikowana na temat raka płuc:Rak płuc – rokowania [OPINIA ONKOLOGA]Rak płuc – objawy, rokowania, przerzuty, leczenieLeczenie raka płuca – krok po krokuRak płuca – gdzie szukać przerzutów? prof. dr hab. n. Antczakspecjalista chorób płuc i chorób wewnętrznychKierownik Kliniki Pulmonologii Ogólnej i Onkologicznej UM w Łodzi. Obecnie Prorektor ds. klinicznych macierzystej uczelni, w latach 2006-2016 prodziekan i dziekan Wydziału Lekarskiego UM w Łodzi. Ekspert w nauczaniu medycyny na kierunku lekarskim. Specjalista chorób płuc i chorób wewnętrznych. Jest redaktorem naczelnym 12-tomowej „Wielkiej Interny’. Przewodzi Ogólnopolskiemu Programowi Zwalczania Grypy. Ma na swoim koncie 140 publikacji w czasopismach Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!Woda w płucach – skąd bierze się nadmiar płynu w opłucnej? Na jakie choroby wskazuje taki stan? Jakie są metody leczenia? Woda w płucach może gromadzić się na skutek chorób np. nadczynności tarczycy czy zakrzepicy żylnej. w płucach, czyli płyn w opłucnej, jest normalnym zjawiskiem fizjologicznym, ale tylko w sytuacji, gdy jego objętość nie przekracza 10 ml. Ciecz, o której mowa, pełni istotną funkcję, bowiem nie dopuszcza do zlepienia się obu warstw opłucnej. W niektórych schorzeniach dochodzi jednak do sytuacji, w której jego objętość ulega zwiększeniu. Należy wówczas mówić o wysięku albo przesięku, zależnie od mechanizmu, który doprowadził do nadmiernego nagromadzenia płynu. Bez względu na przyczynę, konieczne jest wykonanie pełnej diagnostyki i rozpoczęcie leczenia stanu chorobowego, który doprowadził do wystąpienia w płucach, jeżeli gromadzi się w nadmiernych ilościach, może wskazywać na poważny stan chorobowy. W normalnych warunkach, w jamie opłucnej znajduje się mniej niż 10 ml płynu (płyn jest wytwarzany w ilości około 0,01 ml/h/ kg masy ciała). Opłucna przypomina nieco worek, w którym umieszczone są płuca. Składa się z dwóch warstw (ściennej i trzewnej), między którymi występuje niewielka przestrzeń. To właśnie jest jama jakie panuje w jamie opłucnej, jest niższe od wartości ciśnienia atmosferycznego, co sprawia, że płuca łatwiej ulegają rozprężeniu, a w chwili wykonywania wdechu – mogą zasysać powietrze. Nieznaczna ilość płynu, która występuje w tej przestrzeni, pełni funkcję izolacyjną – nie dopuszcza, by warstwy opłucnej uległy się bierze woda w płucach?Woda w płucach, a konkretnie – jego ilość, zależy od równowagi między ciśnieniem hydrostatycznym a ciśnieniem onkotycznym. Jama opłucnej łączy się z naczyniami limfatycznymi (w których krąży chłonka) i z naczyniami krwionośnymi (w których krąży krew). Transportowane w naczyniach płyny wywierają pewną siłę nacisku na ich ściany. Określa się to jako ciśnienie struktura ściany naczyń sprawia, że nadmiar płynu może przedostać się do przestrzeni pozanaczyniowej, jednak w krwi i w chłonce znajdują się białka, które temu zapobiegają. Owe białka oddziałują na ścianę naczynia z pewną siłą, którą określa się jako ciśnienie w naczyniach opłucnej dojdzie do wzrostu ciśnienia hydrostatycznego lub gdy spadnie ciśnienie onkotyczne, płyn zostanie wypchnięty do przestrzeni pozanaczyniowej. W takiej sytuacji należy mówić o przesięku dochodzi przy prawidłowej budowie ściany naczyń krwionośnych, jednak w niektórych sytuacjach, płyn przedostaje się poza naczynia włosowate w wyniku zwiększenia ich przepuszczalności. W takiej sytuacji mówi się o wysięku, który może mieć charakter ropny, surowiczy lub w płucach, będąca efektem przesięku, najczęściej pojawia się w następstwie stanów chorobowych niezwiązanych z płucami. Choroby, które mogą doprowadzić do takiego stanu, to:Niewydolność serca (ostra lub przewlekła) – nacisk krwi na ścianę naczynia ulega nasileniu w wyniku spowolnienia wątroby (będąca efektem postępującej marskości lub toksycznego uszkodzenia organu) – zaburzenie funkcji wątroby doprowadza do stanu, w którym zmniejsza się produkcja białek krwi i chłonki, co doprowadza do obniżenia ciśnienia nerczycowy – doprowadza do utraty białka wraz z wystąpienia przesięku może być też zwężenie zastawki mitralnej, schorzenia osierdzia, niedoczynność tarczycy i hipoalbuminemia. Taki stan może też być następstwem dializ w płucach, pojawiający się jako wysięk, najczęściej ma związek ze stanami zapalnymi i z chorobami nowotworowymi. W tym przypadku najczęstszą przyczyną są infekcje o podłożu bakteryjnym i choroby nowotworowe układu oddechowego, pierwotne i będące efektem przerzutu z innych organów. Rzadziej zdarza się, że za wystąpienie wysięku odpowiadają infekcje o podłożu wirusowym, pierwotniakowym i grzybiczym, ropnie płuc, choroby nowotworowe sutka i opłucnej, ciało obce, stan zapalny trzustki, stan zapalny otrzewnej czy zator tętnicy krwi w jamie opłucnej najczęściej wskazuje na uraz płuca, który doprowadził do uszkodzenia naczyń krwionośnych. Krew jest też charakterystyczna dla chorób nowotworowych. Jeżeli doszło do nagromadzenia chłonki (stan ten określa się jako chłonotok), może to wskazywać na zatkanie przewodu piersiowego lub jego odnóg. Może być to rezultatem urazu, choroby nowotworowej klatki piersiowej, zakrzepicy żylnej lub w płucach może być efektem wysięku lub przesięku, jednak w obu przypadkach, chorzy uskarżają się na podobne objawy. Jednym z symptomów, który wskazuje na płyn w opłucnej, jest duszność nasilająca się w pozycji leżącej. Chory może też odczuwać ból w klatce piersiowej, promieniujący do barku lub do brzucha. Dolegliwości bólowe pojawiają się przede wszystkim w sytuacji, gdy płyn w jamie opłucnej jest wynikiem choroby nowotworowej stanu zapalnego układu oddechowego, który objął opłucną (zapalenie opłucnej). U niektórych osób pojawia się też nieprzyjemne uczucie ucisku w klatce piersiowej. Kaszel nie występuje jako stały objaw. Zazwyczaj jest następstwem ucisku, który nagromadzony płyn wywiera na miąższ płuca lub na oskrzela. Nasilenie objawów jest tym większe, im więcej płynu nagromadziło się w jamie naturalnych i skutecznych sposobów na kaszel suchy i mokryWoda w płucach może być rozpoznana już na podstawie wywiadu lekarskiego i w badaniu fizykalnym. W trakcie wykonywania badania, lekarz stwierdza ściszenie szmeru pęcherzykowego, zanik drżenia głosowego oraz osłabienie odgłosu opukowego. W celu potwierdzenia diagnozy, wykonywane jest RTG klatki piersiowej i USG jamy opłucnej. Dokładniejszy wynik daje badanie ultrasonograficzne. W jego obrazie widoczne są mniejsze ilości płynu. Poza tym pozwala określić właściwe miejsce wykonania nakłucia i może być powtarzane sytuacjach, w których potrzebna jest pogłębiona diagnostyka (np. gdy zachodzi podejrzenie wystąpienia choroby nowotworowej), wykonywana jest tomografia komputerowa. Jeżeli w jamie opłucnej zostanie ujawniona nadmierna ilość płynu, będzie to stanowiło wskazanie do wykonania nakłucia i pobrania płynu, celem przeprowadzenia dodatkowych badań. Na podstawie ich wyniku, wdrażana jest konkretna metoda leczenia. Nakłucie jamy opłucnej służy również ewakuacji płynu, co doprowadza do złagodzenia występujących czym polega leczenie wody w płucach?Woda w płucach podlega przede wszystkim leczeniu przyczynowemu, w ramach którego usuwana jest choroba podstawowa. Choroby o podłożu bakteryjnym wymagają wdrożenia antybiotykoterapii, natomiast nowotworowe – leczenia onkologicznego. Jeżeli u chorego dochodzi do nawracającego gromadzenia się płynu w opłucnej (np. w przebiegu choroby nowotworowej), stosowane jest też leczenie paliatywne – do jamy wprowadzany jest dren. Dzięki temu możliwe jest nie tylko usuwanie płynu, ale i podanie do opłucnej środków stymulujących wytwarzanie obecność płynu w opłucnej jest związana z infekcją układu oddechowego, konieczne jest zapobieganie powstawaniu zrostów. W tym celu wdrażana jest kinezyterapia. Chory powinien leżeć na zdrowym boku, z podłożonym pod klatkę piersiową wałkiem. Ogranicza to ryzyko wystąpienia zrostów, a jeżeli jednak dojdzie do ich powstania, nie wpłyną na ograniczenie ruchomości przepony. Po ustąpieniu gorączki, chory zaczyna wykonywać ćwiczenia przepony, ćwiczenia oddychania żebrowego w pozycji, w której ciało ułożone jest na stronie wystąpienia schorzenia, skłony w bok (w kierunku zdrowej strony) i ćwiczenia rozciągające coraz więcej Polek choruje na raka płuca?Zwłóknienie płuc – objawy, rokowania, leczenie, rtgSpis treściWłóknieniem płuc określa się chorobę, w przebiegu której dochodzi do odkładania się tkanki łącznej w płucach i wskutek tego ich bliznowacenia. Prowadzi to do wyłączenia patologicznie zmienionej tkanki płucnej z wymiany gazowej i niedotlenienia organizmu. Szacuje się, iż częstość idiopatycznego włóknienia płuc (IPF) wynosi 11-20 na 100 tys. mężczyzn oraz 7-13 na 100 tys. kobiet. Większość chorych to osoby, które przekroczyły 60. rok życia. Niestety częstość, z jaką IPF występuje w Polsce, nie jest płuc – przyczynyWłóknienie płuc może być konsekwencją szeregu chorób płuc. Należą do nich choroby powodujące przewlekły stan zapalny, jak:oraz jako skutek uboczny prowadzone terapii, np. w przypadku ekspozycji na promieniowanie jonizujące (radioterapia guzów klatki piersiowej) lub niektóre leki (bleomycyna, busulfan, nitrofurantoina, amiodaron).W części przypadków, przyczyna powstawania choroby jest nieznana, mówimy wtedy o idiopatycznym włóknieniu płuc (IPF od angielskiej nazwy choroby – idiopathic pulmonary fibrosis). Rozpoznanie to stawia się głównie poprzez wykluczenie innych przyczyn włóknienia. Przypuszczalnie, IPF spowodowana jest mikrouszkodzeniami tkanki nabłonkowej pęcherzyków płucnych, wskutek których dochodzi do nieprawidłowej naprawy uszkodzenia i tworzenia się tkanki łącznej w płuc – objawyObjawami włóknienia płuc są:duszność,suchy kaszel,utrata masy ciała,zmniejszona tolerancja wysiłku fizycznego,ogólne osłabienie zaawansowanych stadiach choroby uwidaczniać się mogą objawy serca płucnego. Towarzyszące objawy mogą zależeć od podstawowej choroby, która wywołała włóknienie płuc – objawyW przypadku idiopatycznego włóknienia płuc zwykle pierwszym objawem jest suchy kaszel. W miarę postępowania choroby dołącza duszność. Początkowo duszność ma charakter wysiłkowy (wstępuje podczas wysiłku fizycznego). Z czasem tolerancja wysiłku staje się coraz bardzo zaawansowanych stadia choroby duszność może bardzo ograniczać codzienną aktywność życiową i występować nawet w spoczynku. Oddech może stać się płytki, przyspieszony. U nawet do 50% chorych może rozwinąć się objaw palców pałeczkowatych – pogrubienie końców dalszych części palców, wskutek niedotlenienia obwodowych części płuc – diagnostykaW przypadku wystąpienia objawów opisanych powyżej należy udać się po poradę lekarską. Zwłaszcza ludzie w podeszłym wieku, u których występują opisane poniżej czynniki ryzyka, nie powinni ignorować objawów. Zdarza się bowiem, iż nie zgłaszają się oni do lekarza, „obwiniając” za swój stan zmiany w organizmie niejako naturalnie zachodzące wraz ze starzeniem się – z tego względu większość chorych zgłasza się do lekarza po roku do 2 lat od wystąpienia pierwszych rodzinny w zakładzie podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) po wstępnym zebraniu wywiadu i zbadaniu chorego zleci badania dodatkowe, które będzie można wykonać w trybie ambulatoryjnym lub zdecyduje o przyjęciu do szpitala na oddział pulmonologiczny (chorób układu oddechowego).Ważne jest, aby podczas zbierania wywiadu poinformować lekarza:od jak dawna występują duszności,czy występują podczas wysiłku czy także w spoczynku,czy nasilają się podczas wykonywania specyficznych czynności,czy pacjent odczuwa jednocześnie ból w klatce piersiowej,czy leczy się już z powodów chorób układu oddechowego lub chory był narażony na czynniki ryzyka opisane poniżej, trzeba poinformować o tym lekarza. Dobrze zebrany wywiad może naprowadzić na właściwą diagnostyczną ścieżkę, oszczędzić czas oraz zapobiec niedogodnościom związanym z wykonywaniem niepotrzebnych płuc – jak do niego dochodzi?Przez długi czas patogenezę włóknienia płuc wiązano z istnieniem przewlekłego stanu zapalnego w miąższu płuc. Hipoteza zakłada, iż pewien nieznany czynniki lub czynniki doprowadza do rozwinięcia się stanu zapalnego, co w konsekwencji prowadzi do odkładania się kolagenu (białka tkanki łącznej) w miąższu płuca i następowego się tkanki łącznej w płucach powoduje coraz to większe upośledzenie prawidłowej czynności płuc. Nowo wysuwane hipotezy mówią nie tyle o stanie zapalnym jako głównym czynniku sprawczym bliznowacenia, a raczej o zaburzeniach gojenia się tkanki płucnej. Przypuszcza się, iż za włóknienie odpowiadają ogniska fibroblastów (komórek produkujących składniki tkanki łącznej), w których następuje szybka replikacja komórek. Ogniska takie miały by powstawać jako odpowiedz na uszkodzenie komórek tkanki nabłonkowej pęcherzyków płucnych. Jaki czynnik mógłby je wywołać – nie nawracających uszkodzeń płuc powstają ogniska regeneracji, które jednak nie działają prawidłowo i nie odbudowują tkanki do stanu sprzed urazu. Powstają miejsca, w których gromadzi się tkanka łączna – obszary zwłóknienia płuc. Różnoczasowość zmian tłumaczy się powstawaniem coraz to nowych urazów i procesów przypadku sarkoidozy podejrzewa się, iż niezidentyfikowany do tej pory antygen powoduje reakcje układu odpornościowego, powodująca nieprawidłowe odkładanie się tkanki łącznej w płucach i ich płuc – czynniki ryzykaCzynnikami ryzyka jest ekspozycja na pyły:węglowy,azbestowy,krzemionkę,pyły organiczne (bawełniany, korkowy).Współistniejące choroby zwiększają ryzyko, takie jak:Z kręgu chorób śródmiąższowych płuc ryzyko zwiększa zachorowanie na sarkoidozę i alergiczne zapalenie pęcherzyków określić czynniki ryzyka IPF. Przypuszcza się, iż może to być:refluks żołądkowo-przełykowy,palenie tytoniu,ekspozycja na pył metali i pył płuc – co zwiększa ryzyko zachorowania?Ryzyko na zachorowanie wzrasta, gdy pacjent zostaje poddany radioterapii klatki piersiowej jako części leczenia przeciwnowotworowego. Niektóre leki również predysponują do włóknienia, są to leki cytotoksyczne stosowane w terapii nowotworów, np.:bleomycyna (leczenie ziarnicy złośliwej, nieziarniczych chłoniaków, nowotworów głowy i szyi oraz raka jądra, prącia i sromu),busulfan (terapia przewlekłej białaczki szpikowej),antybiotyk nitrofurantoina (terapia zakażeń dróg moczowych),amiodaron (lek stosowany w zaburzeniach rytmu serca).Ryzyko włóknienia płuc w przypadku stosowania cytostatyków przeciwnowotworowych zależy od łącznej dawki leku przyjętej w kolejnych cyklach chemioterapii, stosowanie radioterapii (uprzednio lub równolegle z chemioterapią), współistniejących chorób przewlekłych płuc oraz wieku powyżej 70 lat. Gdy włóknienie się rozpocznie, odstawienie leku najczęściej nie powoduje remisji płuc – badaniaW diagnostyce włóknienia płuc stosuje się badania radiologiczne klatki piersiowej, badania czynnościowe układu oddechowego, badania histopatologiczne wycinka płuca pobranego podczas wykonywania wziernikowania dróg oddechowych (bronchoskopii) lub biopsji płuca. Z badań laboratoryjnych wykonuje się badanie gazometrii krwi mało zaawansowanych stadiach choroby zdjęcie radiologiczne klatki piersiowej może nie uwidocznić odchyleń od normy. Gdy choroba jest bardziej zaawansowana można zauważyć zmniejszenie pól płucnych oraz wysokie ustawienie obu kopuł przepony (płaskiego mięśnia oddzielającego jamę klatki piersiowej od jamy brzucha). W badaniu tomografii komputerowej o wysokiej rozdzielczości (TKWR, czasami spotykany jest skrót HRCT od anglojęzycznej nazwy badania) widoczny jest tzw. obraz plastra miodu, zaburzenia architektury płuc, linijne i siateczkowate zacienienia przy podstawach czynnościowe układu oddechowego (spirometria) uwidacznia cechy restrykcji. Znaczy to, iż objętość płuc uczestnicząca w procesie wymiany gazowej jest mniejsza niż być powinna. Badanie może wykazać także obniżenie zdolności dyfuzyjnej gazów w pęcherzykach gazometrii jest badaniem, w którym określa się prężność gazów w krwi tętniczej. U chorego na zwłóknienie płuc wynikiem badania gazometrycznego będzie hipoksemia, czyli obniżenie ciśnienia parcjalnego (cząstkowego) tlenu we krwi, początkowo po wysiłku, w miarę postępowania choroby również w 6-minutowego marszu jest najczulszym wskaźnikiem zaawansowania włóknienia. Wykonanie testu jest stosunkowo proste: wyznacza się 30-metrowy odcinek na którym poleca się maszerować pacjentowi w obie strony przez 6 minut (często jest to korytarz szpitalny, stąd czasami mówi się też o teście „korytarzowym”). Przed i po wykonaniu testu prosi się chorego o wypełnienie kwestionariusza subiektywnego nasilenia duszności i stopnia zmęczenia (kwestionariusz Borga), monitoruje się wysycenie tlenem krwi w trakcie testu i po jego zakończeniu. Test 6-minutowy można wykorzystywać także do oceny skutków potwierdza badanie histopatologiczne wycinka płuca pobranego drogą biopsji. Pewne rozpoznanie IPF możliwe jest jedynie po wykonaniu badania histopatologicznego. Jednakże w przypadku pacjentów, u których biopsja płuca i pobranie materiału do wyżej wymienionego badania nie jest możliwa, dopuszcza się postawienie rozpoznania na podstawie objaw klinicznych, tzw. kryteriów większych i mniejszych. Do kryteriów większych zalicza się: wykluczenie innych przyczyn chorób śródmiąższowych płuc, restrykcja w badaniach czynnościowych układu oddechowego i zmniejszenie dyfuzji tlenkoweglewej (DLCO), zmiany w TKWR określane jako zacienienia siateczkowate, wynik biopsji przezoskrzelowej lub popłuczyn oskrzelowo – pęcherzykowych (BAL) wykluczających inne rozpoznanie. Kryteria małe obejmują: wiek powyżej 50 lat, skryty początek duszności wysiłkowej, której nie tłumaczą inne przyczyny, czas trwania objawów przez przynajmniej 3 miesiące, w badaniu osłuchowym klatki piersiowej obecność trzeszczeń u podstawy obu płuc. Aby postawić rozpoznanie IPF konieczne jest spełnienie czterech kryteriów dużych i trzech włóknienie płuc – leczenieIdiopatyczne włóknienie płuc jest w zasadzie choroba nieuleczalną. Jak dotąd nie udowodniono, aby powzięte sposoby leczenia zmieniał przebieg choroby. Jednakże u chorych cierpiących na IPF stosuje się leczenie lekami hamującymi rozwój stanu zapalnego: prednizonem lub innym lekiem z grupy glikokortykosteroidów. Równolegle podaje się cyklofosfamid lub azatioprynę. Rokowanie u chorych na IPF jest zazwyczaj złe. Choroba stopniowo postępuje, doprowadzając do coraz większego włóknienia i zajmowania większego obszaru płuc. Chorzy na IPF przezywają średnio 3-5 lat od chwili postawienia konieczne, prowadzi się również leczenie łagodzące objawy. Chorzy z zaawansowaną dusznością mogą wymagać okresowego lub stałego podawania płuc – leczenie tlenemLeczenie tlenem konieczne może być w warunkach pozaszpitalnych. Używa się do tego specjalnych urządzeń zwanych koncentratorami tlenowymi, tlenu sprzężonego w butlach oraz tlenu ciekłego w specjalnych pojemnikach. Koncentrator tlenu jest urządzeniem, które za pomocą zestawu filtrów zagęszcza tlen pobierany z otaczającego powietrza i dostarcza go choremu. Koncentratory są zasilane energią z sieci elektrycznej. Dostępne są również koncentratory mniejszych rozmiarów, zasilane energią z tlen, należy bezwzględnie przestrzegać zasad bezpieczeństwa:nie wolno używać otwartego ognia w pobliżu źródła tlenu,poddawać urządzenia okresowym kontrolom i przypadku koncentratorów tlenu istotna jest okresowa kontrola stężenia tlenu wytwarzanego przez urządzenie i czyszczenie jego też:RTG płuc – jak interpretować wyniki? Wybrane pojęcia używane w opisie RTG Obraz RTG wybranych chorób płucRTG (zdjęcie rentgenowskie, zdjęcie przeglądowe) klatki piersiowej jest jednym z najważniejszych badań obrazowych w pulmonologii i kardiologii. Pozwala na ocenę struktur znajdujących się w klatce piersiowej, takich jak płuca, oskrzela, serce czy wskazaniami do wykonania RTG klatki piersiowej są:diagnostyka zapalenia płuc,diagnostyka zmian nowotworowych,diagnostyka chorób śródmiąższowych,podejrzenie odmy opłucnowej lub niedodmy,ocena przed zabiegami nieraz zastanawiałeś się co oznaczają skomplikowane zwroty w opisie badania RTG oraz jakie mają znaczenie dla ciebie i twojego zdrowia. Poniżej przedstawiono najważniejsze i najczęściej oznacza: pojedynczy guzek płuca, osiągający średnicę maksymalnie 3 najczęściej oznacza nowotwór (łagodny lub złośliwy), ropień lub chorobę ziarniniakową (np. sarkoidozę).Cienie plamiste w RTG płucCo oznaczają i jak je interpretować: dzielą się na drobnoplamiste (obraz prosówki gruźliczej, pylicy płuc lub rozsiewu nowotworowego), średnioplamiste (mogą oznaczać odoskrzelowe zapalenie płuc lub gruźlicę lub przerzuty nowotworowe) oraz gruboplamiste (obraz gruźlicy lub choroby nowotworowej).Co oznacza: duża zmiana (powyżej 4 cm), dowolnego jego obecność sugeruje występowanie nowotworu płuca, ropnia lub otorbionego więcej o ropniu płuca i jego diagnostyceCienie pierścieniowate (inaczej obrączkowate) w RTG płucInterpretacja: wskazują na torbiele płuc, pęcherze rozedmowe, opróżnione ropnie bądź gruźlicę pasmowate w RTG płucInterpretacja: są charakterystyczne dla zrostów opłucnej i śródmiąższowego obrzęku oznaczają: są to pogrubiałe przegrody płuca z powodu obecności nieprawidłowych komórek lub najczęściej można jest zaobserwować w przewlekłym obrzęku płuc czy włóknieniu zacienienia w RTG płucCo oznaczają: wskazują na zagęszczenie miąższu płucnego wynikające ze stanu zapalnego lub włóknienia oraz na obecność płynu w jamie najczęściej lite zacienienia wskazują na niedodmę, płatowe zapalenie płuc oraz płyn w jamie się, co wpływa na pojawienie się płynu w jamie opłucnejNadmierna przejrzystość pól płucnych w RTG płucInterpretacja: w przypadku zmian obustronnych do przyczyn najczęściej zalicza się rozedmę płuc, napad astmy oskrzelowej, zatorowość płucną oraz nadciśnienie płucne. W przypadku zmian dotyczących tylko jednego płuca należy wziąć pod uwagę odmę opłucnową, ciało obce oraz pęcherze (okrągła lub płytkowa) w RTG płucCo oznacza: jest wynikiem zmniejszonej objętości płuca wraz z jego ograniczonym wyróżnia się niedodmę z ucisku (w wyniku obecności płynu lub powietrza w opłucnej) oraz niedodmę wynikającą z wtórnej resorpcji powietrza z pęcherzyków płucnych. Objawia się jako lite zacienienie w plastra miodu w RTG płucCo oznacza: obecność drobnych, grubościennych Występuje w takich jednostkach chorobowych jak: zaawansowane włóknienie śródmiąższowe lub rozstrzenie rozedmowy w RTG płucCo oznacza: jest okrągłą przestrzenią powietrzną w płucu o średnicy powyżej 1 wskazuje na rozedmę czym jest rozedma płucRozmieszczenie obwodowe w RTG płucCo oznacza: położenie zmiany w odległości do 2 cm od oznacza: wskazuje na obecność dobrze odgraniczonego zbiornika (zawierającego powietrze lub płyn).Wnęki naczyniowe w RTG płucCo oznaczają: sugerują powiększenie naczyń mogą wskazywać na przewlekłe choroby płuc lub oskrzeli (np. przewlekła obturacyjna choroba płuc – POChP) lub na nadciśnienie tętnicze. Należy pamiętać, że wnęki naczyniowe również mogą występować u zdrowych linijne nieprzegrodowe w RTG płucCo oznacza: wynika na ogół z lokalnego włóknienia, przebiega niezależnie od struktur anatomicznych może wskazywać na włóknienie po zapaleniu lub zawale typu matowej szyby (typu mlecznego szkła) w RTG płucCo oznacza: wynika ze zmniejszonej powietrzności pęcherzyków płucnych, jednakże z widocznym rysunkiem do głównych przyczyn matowej szyby można zaliczyć: niewielkie pogrubienie śródmiąższu płuc, niecałkowite wypełnienie płynem pęcherzyków płucnych, zmniejszenie upowietrznienia pęcherzyków płucnych. Zacienienie typu mlecznego szkła może wskazywać na zapalenie płuc, krwawienie do pęcherzyków płucnych lub zatorowość o zatorowości płucnejZmiany śródmiąższowe w RTG płucCo oznaczają: są to zmiany wynikające z nieprawidłowości w obrębie miąższu zmiany śródmiąższowe często wskazują na sarkoidozę, idiopatyczne włóknienie płuc, choroby tkanki łącznej, zostaną przedstawione wybrane choroby płuc wraz z ich obrazem RTG. Należy mieć na uwadze, że rozpoznanie konkretnej choroby stawia się po zestawieniu wyników badań (w tym badań obrazowych jak RTG) ze stanem klinicznym pacjenta. Sam wynik badania nie upoważnia do postawienia pełnej w RTG: lite zacienienia w obrębie płata płuca. W zależności od rozległości procesu chorobowego, może obejmować całe płuco, płat lub segment (segmentowe zapalenie płuc).Przeczytaj więcej o płatowym zapaleniu płucOdoskrzelowe zapalenie płucObraz w RTG: plamiste cienie mające tendencje do zlewania pierwsze objawy odoskrzelowego zapalenia płucObraz w RTG: obraz mlecznej szyby, plamiste dochodzi do wirusowego zapalenia płuc?Wysiękowe zapalenie opłucnejObraz w RTG: lite zacienienia w obrębie jamy opłucnej sugerujące obecność jest zapalenie opłucnej?Obraz w RTG: cienie pasmowate wskazujące na pogrubienie oskrzeli, obraz plastra miodu, plamiste i nabyte przyczyny rozstrzenia oskrzeliObraz w RTG: cień okrągły, lite zacienienia, zmiany więcej o raku płucObraz w RTG: wzmożony rysunek okołooskrzelowy, cienie guzowate, zmiany rozedmowe, obraz plastra miodu w przypadku pylicy się, jak wygląda diagnozowanie i leczenie pylicy płuc Tajemnicze schorzenie płuc zabiło w Stanach Zjednoczonych już sześć osóbArtykuł ma jedynie cele poglądowe. Prawidłowa interpretacja wyniku badania jak i ostateczne postawienie diagnozy leży w gestii lekarza. Jeśli wynik badania jest dla Ciebie niezrozumiały bądź niepokojący to skontaktuj się z lekarzem, który zlecił moje objawy mogą sugerować gruźlicę?Bardzo proszę o poradę. W październiku 2013 r. byłam u pulmonologa, gdyż miałam długotrwały kaszel z dużą ilością plwociny. Również byłam osłabiona. Wykonano mi spirometrię, której wynik był bardzo dobry (tak stwierdził lekarz). Lekarz skierował mnie na TK klatki piersiowej. Opis: dyskretne pasemkowate zwłóknienia przyopłucnowe w szczytach obu płuc, zrost opłucnowo-przeponowy po stronie prawej. Pani doktor po obejrzeniu opisu stwierdziła, że wszystko jest dobrze. Przez cały rok czułam się świetnie, aż do teraz. Mam 49 lat i palę około 10 papierosów dziennie od około 20 lat. Od około 2 miesięcy mam znów kaszel z zazwyczaj przeźroczystą plwociną , który się bardzo nasilił od pół miesiąca. Bolą mnie plecy, w śródpiersiu i ciągle głowa. Proszę mi napisać, czy ja przeszłam gruźlicę (chodzi o te delikatne zwłóknienia), czy też mogła to być inna choroba, która je pozostawia i czy teraz mogę mieć gruźlicę ? pocę się tylko w dzień, nie chudnę, nie mam gorączki i mam apetyt. Choruję na niedoczynność tarczycy, przechodzę menopauzę i mam przepuklinę rozworowo-przełykową. Proszę o radę i odpowiedź na nurtujące mnie med. Ernest KucharKlinika Pediatrii i Chorób ZakaźnychUniwersytet Medyczny we WrocławiuOpisywane przez Panią zmiany w płucach mogą być z dużym prawdopodobieństwem pozostałością przebytej w przeszłości gruźlicy płuc. Mogą także być następstwem przebytego dawniej zapalenia opłucnej, ropniaka opłucnej, wysiękowego zapalenia płuc lub odmy opłucnowej. Zrosty opłucnowe są zmianami trwałymi i pozostaną już na chora na czynną gruźlicę ma przez wiele miesięcy objawy kliniczne, takie jak: gorączka/stany podgorączkowe, przewlekły kaszel (trwający >3 tyg.), odkrztuszanie, złe samopoczucie, utrata masy ciała, nocne poty, dreszcze i osłabienie. Pani ma tylko niektóre z wymienionych objawów: kaszel i złe samopoczucie. Ponadto bóle pleców i głowy. Cierpi Pani jednocześnie na inne schorzenia: zaburzenia hormonalne i przepuklinę rozworu przełykowego, które mogą tłumaczyć wspomniane dolegliwości. Pali Pani papierosy, co może być przyczyną przewlekłego kaszlu i sprzyja przewlekłemu zapaleniu po wyzdrowieniu z zapalenia oskrzeli będzie się Pani czuła dobrze i Pani dolegliwości ustąpią, to nie ma się co niepokoić gruźlicą. Jeżeli natomiast niektóre z wymienionych objawów będą się utrzymywać, to wskazana będzie konsultacja lekarza pulmonologa i endokrynologa. Zachęcam Panią gorąco do ograniczenia lub lepiej rzucenia palenia tytoniu. Płuca odczują ulgę. W razie wątpliwości lepiej już teraz skorzystać z porady lekarza rodzinnego, ewentualnie specjalistów niż zamartwiać się, tracąc cenny czas – zaburzenia hormonalne można złagodzić, a gruźlica jest uleczalna.

obraz matowej szyby w płucach